całką ruchu
Encyklopedia PWN
w mechanice statyst. właściwość układów dynamicznych polegająca na równości średnich czasowych funkcji (zależnych od różnych wielkości fiz.), czyli 
obliczanych wzdłuż trajektorii fazowych układu (P oznacza punkt przestrzeni fazowej, f — dowolną gładką funkcję, t — czas, τ — interwał czasowy, po którym uśredniamy), i średnich obliczanych po odpowiednim zespole statyst. (mechanika statystyczna).
obliczanych wzdłuż trajektorii fazowych układu (P oznacza punkt przestrzeni fazowej, f — dowolną gładką funkcję, t — czas, τ — interwał czasowy, po którym uśredniamy), i średnich obliczanych po odpowiednim zespole statyst. (mechanika statystyczna).
zbiór formalnie nieskończonej liczby kopii układu fiz. (o zdefiniowanym stanie makroskopowym), z których każda opisuje inny stan mikroskopowy układu (mikrostan);
równanie różniczkowe cząstkowe pierwszego rzędu opisujące ruch układu mechanicznego;
fr. matematyk, astronom i geodeta;
brytyjski fizyk teoretyk; współtwórca mechaniki kwantowej i elektrodynamiki kwantowej.
Eulera–Lagrange’a równania
mat. równania różniczkowe wyrażające warunek konieczny na to, by spełniająca je funkcja była punktem kryt. (w szczególności: minimum lub maksimum) funkcjonału określonego za pomocą całki (np. długości krzywej, energii, działania);
[oilera lagrãża r.],
